Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Πολιτιστικό πρόγραμμα για παιδιά μεταναστών στο ΜΜΣΤ



«Πρόγραμμα “Μουσειο-παιδαγωγικό πολιτιστικό πρόγραμμα για παιδιά μεταναστών”

«Πρόγραμμα “Μουσειο-παιδαγωγικό πολιτιστικό πρόγραμμα για παιδιά μεταναστών” και διεξαγωγή έκθεσης» 29 ΙΟΥΝΙΟΥ- 8 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012

«Πρόγραμμα “Μουσειο-παιδαγωγικό πολιτιστικό πρόγραμμα για παιδιά μεταναστών” και διεξαγωγή έκθεσης»
29 ΙΟΥΝΙΟΥ- 8 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012


Στο πλαίσιο της Δράσης «Πρόγραμμα “Μουσειο-παιδαγωγικό πολιτιστικό πρόγραμμα για παιδιά μεταναστών” και διεξαγωγή έκθεσης» πραγματοποιήθηκαν στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης εκπαιδευτικά προγράμματα για σχολικές ομάδες, καθώς και «Εκπαιδευτικό πρόγραμμα για Γονείς και παιδιά» και «Πρόγραμμα Computer Art». Ετοιμάζεται έκθεση με επιλογή έργων των παιδιών που υλοποιήθηκαν στο πλαίσιο των παραπάνω εργαστηρίων με τίτλο «Symbiosis: το νέο μας σπίτι» η οποία θα ανοίξει την Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012 και ώρα 12.00.
Στην έκθεση περιλαμβάνονται αντίστοιχα οι ενότητες:


H συνεχεια εδω: 



sa=X&q=http://www.enallaxnews.gr/news/13-1/Topika/36510/programma-mouseio-paidagogiko-politistiko-programma-gia-paidia-metanaston-/&ct=ga&cad=CAcQAhgAIAEoATAAOABA45-r_wRIAVgAYgVlbC1HUg&cd=eli1KUFj96s&usg=AFQjCNGSyHk49bgpLLh1UCzrNT38SgIMfw

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Μια συγκλονιστική ιστορία Ποντιακής προσφυγιάς


19 ΙΟΥΝ 2012


Mιά συγκλονιστική ιστορία δημοσιεύει στο blog του ο δημοσιογράφος Γιώργος Φάκος που αφορά ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας με πρωταγωνίστρια τη Μικρασιάτισσα γιαγιά του πρώην Δημάρχου Γαστούνης Ηλείας κ.Κώστα Λούρμπα. Αξίζει να τη διαβάσουν όλοι οι Έλληνες για να κατανοήσουν το δράμα της προσφυγιάς των Ελλήνων.
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα μνήμες στο λαό μας και δεν θα μπορέσουν κάποιοι να μας κάνουν να ξεχάσουμε.Ας φροντίσουμε όμως αυτές τις μνήμες να τις καταγράφουμε και να τις μοιραζόμαστε ώστε να τις μαθαίνουν και οι νέοι μας.
Διαβάστε την εδώ.


Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

"Πάμε απέναντι" ΦΕΣΤΙΒΑΛ Όταν η τέχνη συναντά τον άνθρωπο



Ημερομηνία: 01/06/2012

Μας καλούν να «Πάμε απέναντι» γεφυρώνοντας τις διαφορές μας μέσα από την τέχνη. Με τον ενιαίο αυτό τίτλο τρία διαγωνιστικά φεστιβάλ, που διοργανώνονται σε ισάριθμες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας, εκφράζουν την αντίθεσή τους απέναντι στο ρατσισμό και την ξενοφοβία.
Της Κυριακής Τσολάκη

«Εμείς ήρθαμε από μακριά. Όλοι μαζί ερχόμαστε κοντά» είναι το μότο των τριών φεστιβάλ που πραγματοποιούν για τη μετανάστευση και την κοινωνική επανένταξη σε μία ενιαία διοργάνωση ο δήμος Θεσσαλονίκης, η Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης και η μη κυβερνητική οργάνωση «Άρσις». 
Οι τρεις φορείς φιλοδοξούν με αυτόν τον τρόπο να «στήσουν γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ των διαφορετικών πολιτισμών μέσα από κίνητρα για δημιουργία», όπως επισήμανε η αντιδήμαρχος Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Προστασίας του Πολίτη Καλυψώ Γούλα. Η τέχνη επελέγη για αυτό το σκοπό ως «μία σταθερή αξία για την εξάλειψη ρατσιστικών συμπεριφορών», πρόσθεσε από την πλευρά του εκ μέρους της ΕΣΗΕΜ-Θ ο Βασίλης Σολιόπουλος.
Έτσι η μετανάστευση και η κοινωνική ένταξη των μεταναστών στις τοπικές κοινωνίες θα είναι το κεντρικό θέμα του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους και Ντοκιμαντέρ, που διοργανώνεται στις 20 και 21 Ιουνίου στην αίθουσα Πολλαπλών Χρήσεων του δημαρχείου Θεσσαλονίκης. Εκεί θα προβληθεί σειρά ταινιών, που ήδη άρχισαν να υποβάλλονται στο διαγωνισμό (δικαίωμα υποβολής μέχρι τις 10 Ιουνίου). Προϋπόθεση για να γίνουν δεκτές είναι οι δημιουργοί να μην είναι αναγνωρισμένοι από το ευρύ κοινό και να συμμετέχουν με μόνον μία ταινία, που δεν πρέπει να ξεπερνά σε διάρκεια τα 15’. Στο φεστιβάλ μπορούν να συμμετάσχουν και ταινίες ή ντοκιμαντέρ που έχουν προβληθεί σε άλλες διοργανώσεις, αλλά δεν έχουν βραβευτεί σε αυτές.

Φωτογραφίες και εικαστικά εφαρμοσμένα έργα 
Οι σκοποί του «Πάμε απέναντι» θα ταξιδέψουν και εκτός Θεσσαλονίκης. Από τις 5 έως τις 15 Ιουνίου στο Ιστορικό-Λαογραφικό Μουσείο και Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Κοζάνης θα φιλοξενηθεί έκθεση φωτογραφιών με θέμα τη μετανάστευση και την κοινωνική ένταξη από αναγνωρισμένους καλλιτέχνες, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες φωτογράφους. Χωρίς περιορισμό στην ηλικία ή τη γεωγραφική προέλευση οι φωτογράφοι καλούνται να συμμετάσχουν στο φεστιβάλ με μόνον μία ασπρόμαυρη ή έγχρωμη φωτογραφία, η οποία όμως θα προσεγγίζει το θέμα της μετανάστευσης αλλά και της κοινωνικής ένταξης των μεταναστών. Μπορούν να λάβουν μέρος καλλιτέχνες με φωτογραφίες που δεν έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα ή εφημερίδες και δεν έχουν βραβευτεί σε άλλες διοργανώσεις.
Τέλος μία συλλογική έκθεση, που θα πραγματεύεται το θέμα της μετανάστευσης, θα περιλάβει εικαστικά ή εφαρμοσμένα έργα όλων των καλλιτεχνικών ειδών, τα οποία θα εκτεθούν στο Πολυκοινωνικό Κέντρο του δήμου Αλεξανδρούπολης από τις 23 έως τις 30 Ιουνίου. 

Οι καλλιτέχνες καλούνται να προσεγγίσουν το θέμα χωρίς περιορισμό στην τεχνοτροπία, την ηλικία ή τη γεωγραφική προέλευση, ενώ μπορούν να πάρουν μέρος στη διοργάνωση μόνο με ένα έργο ή με ένα σύνολο έργων, τα οποία όμως ανήκουν σε μία καλλιτεχνική σειρά. Στη συγκεκριμένη κατηγορία μπορούν να συμμετάσχουν έργα που έχουν εκτεθεί και σε άλλες διοργανώσεις, αλλά δεν έχουν βραβευτεί σε κάποιες από αυτές.

Οι δράσεις, που έχουν συνολικό προϋπολογισμό 60.000 ευρώ η πρώτη και 60.000 ευρώ οι τελευταίες δύο, συγχρηματοδοτούνται από κοινοτικούς και εθνικούς πόρους. Στο τέλος του φεστιβάλ θα απονεμηθούν χρηματικά βραβεία σε ειδική εκδήλωση.

«Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΜΙΓΚΡΕΔΩΝ» του Κώστα Παπακωστόπουλου


Η επιτυχημένη παράσταση του έργου «Ο Χορός των Εμιγκρέδων» του Κώστα Παπακωστόπουλου,  πρωτοανέβηκε το 2006 στην Κολωνία, το 2008 στο Φεστιβάλ «Δημήτρια 2008» της Θεσσαλονίκης και το 2009 στη Βαρκελώνη,
Η δημιουργία του έργου ήταν αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης διαδικασίας. Προηγήθηκε μια σειρά συνεντεύξεων που πήρε ο σκηνοθέτης Κώστας Παπακωστόπουλος από οικονομικούς μετανάστες – Έλληνες, Ιταλούς και Τούρκους – πρώτης και δεύτερης γενιά, σε συνεργασία με επιστήμονες του τμήματος Εθνολογίας στο Πανεπιστημίου της Κολωνίας. Στις συνεντεύξεις αυτές οι μετανάστες περιγράφουν τις εμπειρίες τους, τα όνειρά τους, τις προκαταλήψεις τους, αλλά και τις απογοητεύσεις τους στη νέα χώρα. Στη βάση αυτών των «Oral histories» και υλικού από διαφορετικές πηγές ο σκηνοθέτης δημιούργησε το έργο ο «Ο Χορός των Εμιγκρέδων». Το έργο είναι ένα κολάζ από συνεντεύξεις, μαρτυρίες, ντοκουμέντα και ποιητικά κείμενα, ενώ η σκηνοθεσία αναδεικνύει την ιστορία του ατόμου που ξεπροβάλλει μέσα από το συλλογικό Εγώ του χορού των Εμιγκρέδων.
Το σκηνικό μάς μεταφέρει σε έναν αρχιτεκτονικά μεταμοντέρνο χώρο που θυμίζει Μουσείο. Ένα Μουσείο Μετανάστευσης, μια ιδέα που τα τελευταία χρόνια κερδίζει όλο και πιο πολλούς οπαδούς στη Γερμανία. Μια κατασκευή με αυθεντικές βαλίτσες του ‘60  διακοσμούν το πίσω τμήμα του Μουσείου. Στα εγκαίνια του νέου Μουσείου οι καλεσμένοι – κάποτε μετανάστες στη Γερμανία – θα ταξιδέψουν στο παρελθόν, όταν ακόμα γεμάτοι προσδοκίες στέκονταν με μια βαλίτσα στο σταθμό του Μονάχου και της Κολωνίας. Η σκηνοθεσία, πέρα από την επιθυμία για μια αρμονική πολυπολιτισμική κοινωνία, επιζητεί να ρίξει ένα αποστασιοποιημένο βλέμμα στη ζωή και τη σκέψη αυτών των ανθρώπων. Άλλοτε με χιούμορ πικρό και άλλοτε με γλώσσα σκληρή, το έργο αποκαλύπτει τι σκέπτονται οι μετανάστες για τους Γερμανούς και τι βιώνουν μαζί τους, καθώς και αντίστροφα, χτίζοντας ο καθένας το δικό του κόσμο.
Το έργο, που ήταν μια συμπαραγωγή του Ελληνογερμανικού Θεάτρου Κολωνίας με το Κρατικό Θέατρο του Άαχεν, υποστηρίχθηκε από το Ίδρύμα Πολιτισμού της Ρηνανίας-Βεστφαλίας, την πόλη της Κολωνίας και το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας. Η σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωστόπουλου επελέγη από τους κριτικούς της Κολωνίας ανάμεσα στις οκτώ καλύτερες της πόλης και προτάθηκε για το Βραβείο Θεάτρου της Κολωνίας 2006.

Το μουσείο στη δίνη της «παγκοσμιοποίησης» και της «πολυπολιτισμικότητας»


Νέα δίπολα και διαχωρισμοί (παγκοσμιοποίηση
και τοπικότητα, μονοπολιτισμικότητα και
πολυπολιτισμικότητα) έρχονται να προστεθούν
στα γνωστά από παλιά (πολιτισμός
και βαρβαρότητα, εμείς και οι άλλοι),
ανατροφοδοτώντας την ήδη έντονη συζήτηση
περί ταυτότητας

. Δεν πρόκειται απλώς για μια
θεωρητική ενασχόληση˙ εισβάλει, συχνά βίαια,
στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον
κόσμο, γίνεται επιχείρημα σε σύγχρονες πολεμικές
αναμετρήσεις, συμπλέκεται με την ανάδυση
νεοαποικιακών σχεδιασμών....

Η συνεχεια εδω:

http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=78&ved=0CF8QFjAHOEY&url=http%3A%2F%2Fwww.diapolis.auth.gr%2Fdiapolis_files%2Fdrasi9%2Fypodrasi9.5%2F%25CE%25A4%25CE%25BF%2520%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2583%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF%2520%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B7%2520%25CE%25B4%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25B7-7.pdf&ei=i0naT_qFIM3d8QPViPSxBA&usg=AFQjCNFZIzkDqUvb4ZOalwwFtyu1LVdA4g&sig2=Mkp3L7_-Ox0hAN-0w1sxLA

Τα μουσεία ως χώροι διαπολιτισμικού διαλόγου



Πρόλογος
Christina Κreps

Το ερώτημα που έπρεπε να απαντηθεί ήταν κατά πόσον τα μουσεία μπορούν να παίξουν ένα ρόλο στο να προωθήσουν τη διαπολιτισμική κατανόηση και το σεβασμό στην ανθρώπινη διαφορετικότητα. Μέσω του πιλοτικού πρότζεκτ «Διαπολιτισμικοί μονόλογοι» που είχε προηγηθεί είχε διαπιστωθεί ότι
«η πολυπολιτισμικότητα είναι μια πραγματικότητα, αλλά η διαπολιτισμικότητα είναι μια Ουτοπία».
Το Πρόγραμμα “MAP for ID” επικεντρώθηκε στη συνεργασία με κοινότητες μεταναστών και μειονοτήτων και έθετε το εξής ερώτημα κοινωνικού προβληματισμού:
Πόσο προσπαθούμε να πάμε πέρα από τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες και να γίνουμε διαπολιτισμικές κοινωνίες όπου η ποικιλία πολιτισμών συνεργάζεται μέσω του διαλόγου και της από κοινού ευθύνης;
Τα 30 πρότζεκτ που υλοποιήθηκαν έδειξαν ότι η επίτευξη της διαπολιτισμικότητας είναι μία διαδικασία που γίνεται βήμα-βήμα και κάθε ενέργεια ή πρότζεκτ μπορεί να βοηθήσει ώστε να αλλάξουν όχι μόνο οι κοινωνίες αλλά και τα μουσεία και οι  νοοτροπίες των ανθρώπων.
Το πρόγραμμα «MAP for ID» (Museums as Places for Intercultural Dialogue) προσπάθησε να κάνει τα μουσεία πιο δημοκρατικά και πιο προσιτά σε ποικίλα είδη κοινού με διαφορετικά ενδιαφέροντα. Τα μουσεία εξάλλου ορίζονται από το Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων ως ιδρύματα «στην υπηρεσία της κοινωνίας και της ανάπτυξής της». Ωστόσο, όπως είναι γνωστό, η αποδοχή ενός αξιώματος διαφέρει πολύ από την εφαρμογή του.
Τα διαφορετικά μουσεία χρησιμοποίησαν διαφορετικούς τρόπους για να υλοποιήσουν το Πρόγραμμα. Για παράδειγμα, πολλά πρότζεκτ προσπάθησαν να βοηθήσουν κοινότητες μεταναστών να ενσωματωθούν και να γνωρίσουν την ιστορία και τον πολιτισμό της νέας τους πατρίδας, εμφυσώντας το αίσθημα του συνανήκειν  και της κοινής πολιτισμικής κληρονομιάς. Άλλα πάλι έδειξαν πώς μετανάστες και άλλες μειονότητες μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις ίδιες πηγές για να διδάξουν στις κοινότητες υποδοχής κάτι για τον δικό τους πολιτισμό προέλευσης. 


http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%B9%CE%BF%20%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82&source=web&cd=64&ved=0CFMQFjADODw&url=http%3A%2F%2Fwww.diapolis.auth.gr%2Fdiapolis_files%2Fdrasi9%2Fypodrasi9.5%2F%25CE%25A4%25CE%25B1%2520%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2583%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25B1%2520%25CF%2589%25CF%2582%2520%25CF%2587%25CF%258E%25CF%2581%25CE%25BF%25CE%25B9%2520%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BB%25CF%258C%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2585-11.doc&ei=UkPaT9q6L8iq8AOO4Mj5AQ&usg=AFQjCNEta7iwWU2wz3EC8M30seNQaQIUFg

Εθνικό Κέντρο για την Ιστορία της Μετανάστευσης Γαλλίας Cité Nationale de l' Histoire de l' Immigration

Συντάκτης: Εύη - Μαρία Πιτσιάβα   
Δευτέρα, 09 Απρίλιος 2012 21:10
Palais de la Porte DoreeΠοιος είναι «ξένος» σε μια μεγα – πόλη όπως το Παρίσι; Τι σημαίνει να είσαι μετανάστης στη Γαλλία – μια κεντρική γεωπολιτικά χώρα της Ευρώπης, και κυρίαρχη ιστορικά, έχοντας περάσει από το φεουδαρχικό σύστημα στο αυτοκρατορικό και το αποικιοκρατικό; Ποιος είναι ο ρόλος του «άλλου» σε αυτή την ιστορική πορεία;

Το Εθνικό Κέντρο για την Ιστορία της Μετανάστευσης (Cité Nationale de l' Histoire de l' Immigration (CNHI); National Centre for the History of Immigration), της Γαλλίας, προσφέρει απαντήσεις σε ανάλογα ερωτήματα, στοιχειοθετημένες μεν βάσει των επιστημονικών προσεγγίσεων της ιστορικής και της εθνογραφικής έρευνας, εναρμονισμένες δε, λειτουργικά, με τις αξίες όσο και με τη ρητορική των πολιτικών αρχών της χώρας.
Η αλήθεια είναι ότι, ο ελληνικός όρος «Κέντρο» δεν αντικατοπτρίζει το ακριβές νόημα του γαλλικού "Cité", μιας και ο τελευταίος, προερχόμενος ετυμολογικά από τη λατινική λέξη "civitas" (κοινότητα), μπορεί να πάρει διάφορες σημασίες, όπως: πόλη (city, metropolis), αστική περιοχή, αστικό προάστιο, πληθυσμός που διαμένει σε πυκνοκατοικημένη περιοχή, ακόμη και ιδιοκτησία στεγαστικής χρήσης (housing estate). Έτσι, η υιοθέτησή του στην ονομασία του μουσείου, σε συνδυασμό με τον όρο «εθνικό», μοιάζει να κρύβει αντιθέσεις και προθέσεις, παραπέμποντας ίσως περισσότερο στη σημασία της «Εστίας», ενός δημόσιου ιδρύματος, με ενοποιητική μάλιστα αποστολή, και με διευρυμένες δραστηριότητες – φιλοδοξώντας να λειτουργεί ταυτόχρονα και ως χώρος φιλοξενίας πολιτισμικών εκδηλώσεων, ως πηγή πληροφοριών, ως δίκτυο συνεργασίας (Vinson, 2007).
Όπως και να 'χει, πρόκειται για ένα μουσείο ιστορίας, καταρχήν, που εστιάζει ειδικότερα στο φαινόμενο της μετανάστευσης, όπως εκδηλώθηκε κατά τους δύο τελευταίους αιώνες, και στη συγκεκριμένη χώρα. Η αποστολή του είναι «να αυξήσει την ενημερότητα και την αναγνώριση [της συμβολής] της ιστορίας της μετανάστευσης στη Γαλλία, από το 19ο αιώνα» (CNHI, 2011). Όπως επισημαίνει η Isabelle Vinson (2007), «ο σκοπός του μουσείου δεν είναι μόνο να παρουσιάσει και να αφηγηθεί διαφορετικές μορφές κληρονομιάς στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά επίσης να θίξει συγκεκριμένες πτυχές που προκαλούν προβλήματα».

Η αρχική ιδέα της ίδρυσής του αποδίδεται...




Η συνεχεια και ολοκληρο το αρθρο εδω: Cité Nationale de l' Histoire de l' Immigration